Time-out

It's been very busy for me at work lately. Ever since I got back from my paternity leave, my office life has been jam-packed that sometimes, I don't even know where to begin. I can honestly say that there are times when I just say "Arghh! I don't need this $^*%!" but then again, I love the pressure, and I enjoy what I'm doing. Yes, workaholics anonymous kicked me out again hehehe.

I also can't deny that I look forward to going home every night. There are times that I go home earlier than usual so I can see Sophie, Sam and Jan, who's still on her maternity leave. Sam's a morning sleeper so he keeps us awake every night. Kudos to Jan for being patient enough to feed him every time he needs to feed. I try my best to wake up (honestly!), but most of the time I go home tired from work that I find myself half awake and still dizzy while trying to mix his milk.

Sophie's a wonderful "ate" now. She loves seeing Sam smile and laugh and she does everything she could to solicit her brother's smile. I even think that Sam knows her already. Whenever Sam smiles, Sophie's high-pitched laugh will surely follow.

Pressure? Bring it on. I'm doing this for them.

I just took a short break. Now . . . I'm going back to work.

:)

ayos na ang problema . . . sana

Salamat at nagbalik ka na. Alam kong medyo matagal ka nang may probema. Noong una ay hindi ko alam kung papaano nangyari ang problemang ito. Umuwi lang ako nang isang gabi at nikita kitang parnag bumbilya na humihina na ang ilaw. Nagulat ako. Pero di ko ito masyadong pinansin. Alam ko na sa tagal ng pinagsamahan natin, malalampasan mo it.

Marami-rami na rin naman tayong pinagdaanan. Ilang taon na rin ako natawa at naiyak na ikaw ang kasama ko. Ilang beses na rin akong nakaramdam ng galit at minsan naman ay takot nang dahil sa iyo. Madalas, pag kasama kita, para mo akong nililipad sa ibang mundo. Pag magkasama tayo, nawawala ang pagod ko at nakakalimutan ko ang mga problema ko.

Hindi ko pinansin ang mga nangyayari sa'yo. Hanggang sa isang gabi ay bigla kang nawala. Di ko alam kng ano ang gagawin ko. Pinilit ko na makita kita pero wala ring nangari. Pakiramdam ko ay wala nang pagasa.

Ilang araw ang lumipas, at ganito pa rin ang sitwasyon. Sa simula ay andyan ka pero unti-unti kang nawawala. At habang tumatagal, lalo ring tumatagal ang iyong pagkawala. Tila ba pabigat nang pabigat ang iyong mga problema. May mga pagkakataon na napagbuhatan kita ng kamay dahil hindi ko na mapigilan ang sarili ko. Pasensya ka na. Kaya ko lang naman nagawa ito e dahil sa hindi ko alam kung anong problema mo.

Nahihirapan ako matulog sa gabi. Naririnig kita pero di kita makita. Di ako sanay na matulog nang wala ka. Ilang beses ko na ring naisip na palitan ka, dahil hindi mo na nabibigay yung mga pangangailangan ko, pero dahil sa matagal na tayong magkasama, parang hindi ko ito magawa. Sa aking puso ay alam kong may pagasa pa.

Kaninang umaga ay nagising ako na may kakaibang sigla. Naisip ko na ito na ang panahon para maayos ang lahat. Pumunta tayo sa isang lugar kung saan inaalagaan at inaayos ang mga katulad mo na may problema. Sa kabutihang palad, naging maganda ang desisyon ko na pumunta tayo dun. Binuksan ka at nakita nilinis ang lahat ng dumi at alikabok na naipon sa loob mo nang ilang taon. Ilang minuto lang ay nalaman na kung anong problema na dinadala mo...

Hininang lang yung mother board mo at medyo maluwang na raw yung mga connections. Kaya pala pag nanonood ako ay dumidilim bigla yung screen. Buti nalang hindi ung picture tube kung hindi e wala ka nang pagasa.

Hindi talaga ako sanay na matulog na walang TV. Kahit noon pa ay nanonood ako ako matulog. Buti nalang malapit lang yun shop na paayusan dito sa bahay. Natawa yung nagaayos nung sinabi ko minsan pinupupok kita para lumabas uli yung picture. Wala pang isang oras ay ayos na. Inabutan ko pa yung 4th qtr nang basketball game na pinapanood ko dun sa isang TV bago ako umalis.

Ang tindi rin ng lumang TV ko. Di sya branded pero 9 years na rin sya sakin. Ngayon lang sya nagkaroon ng sira.

2 months warranty.

Ayos no?

:)

One year na pala itong site ko . . . .

. . . last month. Sa sobrang dami nga mga inaasikaso ko lately, di ko namalayan na Isang taon na pala ako ng nang-gugulo sa blogsphere. April 15 yung una kong post. Biruin nyo, nakaisang taon din ako? Salamat sa inyong lahat sa patuloy na pagbabasa nga blog ko. Sana naman ay naaliw ko kayo kahit papaano. Pagpasensyahan nyo na ko kung medyo matumal ako mag blog ngayon. Medyo busy-busyhan ng konti. Pero kahit na di ako nakakasulat, binabasa ko naman yung mga blog ninyo pag may oras.

Salamat ng marami uli! Sana hindi kayo mag-sawa.

:)

pakarazzi express # 5

I like this song by Jason Mraz and Colbie Caillat. So simple and yet so sweet. And yes, I do feel "lucky". Hope you guys enjoy the song as well.

Lucky - Jason Mraz featuring Colbie Calliat

**********************

Everyone's raving about Manny Pacquiao's win over Ricky Hatton. Who would've known that the the match will end in two rounds? But not everyone's excited about the political party he's creating for his candidacy next election. Wtf? I think if he really wants to help, he can do things for less fortunate people without entering politics.

Everyone wants to enter politics . . . sheesh . . .

**********************

Another thing that's wasting valuable airtime on TV is the Martin Nieverra issue about his version of "Lupang Hinirang" during the Pacquiao - Hatton fight. I don't know what the big deal is. Different versions have be sung during past fights and nothing ever happened to those singers. No one was fined or in-prisoned. So why are these politicians ranting now?

Malapit na kasi ang election, that's why.

**********************

Because of the economic crisis (and the recent birth of Sam hehe) I've decided to bring baon for lunch everyday. I usually eat out during lunch time but in order to save some bucks, I've decided to bring lunch to the office every day. Saves me at least P150 everyday. Not bad, huh? Buti nalang masarap magluto asawa ko, hehehe!

Enjoy the rest of the week everyone!

:)